Verslaafd

Als kleine meid was ik weliswaar een spring in het veld, kon mensen de oren van de kop kletsen maar was verder ook graag op mezelf. Zat veel met mijn neus in de boeken. Verder gewoon hartstikke gezond. Echter was ik wel een moeilijke eter. Traag, langere tijd vrij selectief. Op een gegeven moment gaf mijn moeder mij tussendoor blikjes soepballetjes omdat dat een van de weinige dingen was wat ik zonder problemen at. Wat geen strijd gaf.

Alleen toen werd ik langzaam wat ouder. Al in de loop van de bovenbouw werd ik steeds een beetje zwaarder, steeds meer anders dan de rest van de klas. Had weinig vriendinnetjes en werd regelmatig gepest. In deze tijd ging ik al samen met mijn moeder elke week naar de huisarts i.v.m. mijn gewicht. Als een soort stok achter de deur. Mijn moeder hielp me waar ze kon uiteraard maar liet me ook gewoon kind zijn.

Echter niks hielp. Ja, tijdelijk. Maar iedereen is wel bekend met het bekende jojo effect. In het 2e jaar van het voortgezet onderwijs kwam mijn vader door zelfmoord te overlijden en stonden we (mijn moeder, 2 jongere broertjes en ik) alleen voor.

Daar sta ja dan. Aan het begin van de puberteit. Te dik, erg onzeker, echte huismus, weinig vriendinnetjes, je vader overleden, 2e ouderrol als het ware gaan vervullen. Ik was niet de makkelijkste puber thuis. Ik zat mezelf erg in de weg en moest heel veel zien te verwerken. Plus mezelf zien te vinden en alles wat bij een normale puberteit komt kijken. Dat is nog al wat natuurlijk. In deze periode vlogen de kilo's eraan en soms ook weer af.

En dit bleef jaren zo gaan. In therapie werd uiteindelijk duidelijk dat ik een echte emotie eter was. Mijn kilo's , mijn overgewicht was letterlijk een schild, een scherm tegen de grote boze buitenwereld. Niemand is te vertrouwen, iedereen laat je in de steek. Mannen die interesse toonden? Wat is er mis met hen? Wat is er mis met mij?

Uiteindelijk heb ik besloten dat ik het niet meer alleen kon. Dat ik hulp nodig had om een gezond gewicht te bereiken. Via de Nederlandse Obesitaskliniek heb ik in 2010 een maagbandje gekregen. Wegens medische complicaties is die in 2012 verwijderd en kreeg ik een scopinaro maagverkleining. Een van de heftigste soorten maagverkleiningen die er is.

Ik hield me echt aan alle voorschriften van de NOK. Ging trouw naar alle bijeenkomsten, had gesprekken met de diëtiste, psycholoog etc. Ik was me bewust van de soorten honger. Hoofdhonger, buikhonger en noem maar op. Ik ging minimaal 2- 3 keer per week naar de sportschool. Heerlijk, lekker keihard knallen op zo'n spinningfiets. Soms wel 2 uur achter elkaar.

Denk je dat het hielp?

Nee. Helaas behoorde ik tot die hele kleine groep no-responders op wie de operatie geen effect had.

Ondertussen was ik voor mezelf wel tot een hele belangrijke en essentiële realisatie gekomen:

IK BEN VERSLAAFD!!!

Aan eten. Ik at misschien geen grote hoeveelheden achter elkaar. Ik stak mijn vinder niet in de keel. Ik zat niet aan de laxeerpillen of zo. Ik had alleen totaal geen gezonde relatie met eten. Ik zocht er troost bij.

Als ik iets te vieren had? Eten...
Als ik me klote voelde? Eten...
Als ik ziek was? Eten...
Als ik …? Eten...

Eten was er altijd. Eten liet me nooit in de steek. Het was de rode draad in mijn leven geworden. Als het nou het gezonde eten was dan was het misschien een minder groot probleem. Maar ondanks de operatie liepen de kilo's er langzaamaan weer bij. Want hoe kan je afkicken van eten?

Ben je alcoholverslaafd?
Ben je verslaafd aan drugs?

Met veel moeite kan je deze verslaving stoppen. Dit heb je niet nodig om in leven te blijven. Eten en drinken wel. Je kan niet stoppen met eten. Ja, dat kan wel maar dat is meteen het andere uiterste met alle gevolgen van dien.

Het heeft me echt jaren gekost om tot deze realisatie te komen.

En nog wat meer jaren om ook echt die knop om te zetten.

Sinds april van dit jaar is die knop bij mijn om. Ik heb een manier gevonden die echt bij mij past. Ik doe het ook echt alleen maar voor mezelf. Om mijn zoontje een gezonde moeder te kunnen geven.

Ja, het is een eeuwige strijd met mijn eetverslaving. Dat zal de rest van mijn leven wel zo blijven. Maar ik ben 'm aan het winnen. Al blijf ik waakzaam dat de strijd niet meer op zal leven.