Jaren ben ik al aan het worstelen met mijn gewicht. Op mijn "top" zat ik in kledingmaat 52/54.
Telkens een maatje groter erbij pakken. Ik vond mij zelf de moeite niet waard en verstopte mij in vormloze kleding.
Ik wilde wel anders, maar ik durfde niet! En als ik heel eerlijk ben, schaamde ik mij voor mijn lichaam.
Maar sinds een jaar is de knop om en zit ik in zo'n positieve flow met betrekking tot afvallen.
Ik ben inmiddels 35 kilo afgevallen en zit nu in kledingmaat 44. En ja... Dat is wennen, echt heel erg wennen!
Wennen dat ik nu steeds een maatje kleiner moet pakken in de winkel, in plaats van groter.
Wennen aan dat ik vrouwelijke vormen heb. Ik heb een taille!
Wennen aan dat mensen nu zeggen dat ik er goed uit zie en dat ik dat ook langzaam aan echt begin te geloven.
Ben ik dat? Die vrouw die nu niet meer in grote maten winkels hoeft te shoppen? Of in dat verstopte hoekje met grote maten?
Dat ik een broek uit het rek pak en denk "nee, het zal toch niet dat deze nu te groot zal zijn?"
En dat ik tot mijn extreem grote verbazing in een maatje 44 pas! Ik kon echt wel huilen in dat kleedhokje!
Ik kijk in de spiegel en denk "ben ik dat?! Ja, dat ben ik!!!!"
Reactie plaatsen
Reacties