Van anorexia naar overgewicht

Afgelopen week deelde ik bovenstaande foto voor het eerst. Ik deelde hem op Instagram en plaatste hem op mijn Facebook. Dit is de eerste keer dat ik de foto, waarop duidelijk zichtbaar is dat ik anorexia had aan wie dan ook deelde. Ik sprak openbaar over mijn anorexia en overgewicht, maar ik durfde niet eerder deze foto te delen. De foto waarop ik met mijn 175 cm lang, 48 kilo woog. En waarom niet? Omdat ik me schaamde. Ik heb mij heel lang geschaamd. Niet alleen voor anoraxia, ik was altijd al onzeker. Niet als kind, maar wel toen ik in de pubertijd kwam. En nu, nu deel ik mijn verhaal met foto openbaar, omdat ik wil laten zien dat iedereen vanuit een heel diep dal naar boven kan klimmen. Tot walging van mij zelf en onzekerheid naar een zelfverzekerde vrouw die blij is met haar zelf en haar leven.

 

Ik denk dat iedere puber wel een soort van onzekerheid over zich heen draagt. Ik maakte op mijn 13 jarige leeftijd een hele nare ervaring met een jongen mee. Dit heb ik tot mijn 17e voor mij gehouden. Ik durfde er niet over te praten, ik schaamde me en dacht dat het mijn schuld was. Ik voelde een walging over mijn eigen lichaam. En daar kwam bij dat ik op de middelbare school erg gepest werd. Ik werd nog onzekerder, haatte mezelf, geloofde de woorden van al die 'zogenaamde stoere' meiden. Ik wilde dood. Ik wenste dat ik niet meer leefde. Ik kwam aan en woog te zwaar. Ik kreeg die tijd ook hulp en leerde dat de ervaring met die jongen niet mijn schuld was, in plaats van dat schuldgevoel kwam er boosheid, frustratie en een soort van schijt hebben aan alles en iedereen. Toen mijn oma kwam te overlijden (mijn tweede moedertje), was dat de druppel die de emmer deed overlopen. Ik was er kapot van, mijn wereld stortte in. Ik kreeg letterlijk geen hap meer door mijn keel. Ik viel af en daar was het begin van de anorexia. Het ging van kwaad tot erger. Ik sportte extreem veel, at weinig tot niets, ik braakte en gebruikte laxeerpillen. En iedere keer wanneer ik mijn streefgewicht behaalde, wilde ik nog lichter wegen. Het enge aan deze ziekte is dat je het zelf niet ziet. Je ziet niet dat je extreem vermagerd bent, je beeld is zo vertekent dat je echt denkt (en ziet) dat je dik bent. Hoe magerder ik werd, hoe onzekerder ik werd. Hoe meer walging ik voelde over mij zelf. Ik was zwaar depressief, ik werd niet meer ongesteld, mijn haren vielen uit, ik had het altijd koud, ik had last van hartkloppingen en sloot mezelf op. Op een gegeven moment hoorde ik mijn moeder aan de telefoon zeggen: 'Vandaag of morgen vind ik haar dood in haar bed'. Dat was het moment dat ik doorkreeg dat ik hulp nodig had. En die hulp kreeg ik. Iedere maandag naar Novarum met een hele groep meiden, als voor traject om voltijd worden opgenomen. Ik schrok van alle extreem magere meiden. Ik vond ze allemaal zo verschrikkelijk dun... Maar ik woog het lichtst, op één na. Ik zag het niet, ik zag echt niet dat ik magerder was dan zij. Het was een hele moeilijke tijd, jezelf weer toelaten om te eten, aankomen,  jezelf leren waarderen en weer voelen. Het ging met hele kleine stapjes, maar ik had van de hele groep als eerst een gezond BMI. Ik wilde daarom ook niet voltijd worden opgenomen, dit tegen advies van Novarum in. Ik werd doorverwezen naar PSYQ. En binnen een jaar was ik zo goed als van mijn anorexia af. Ik zeg zo goed als, omdat de strijd met mijn ego stemmetje heel lang aanwezig bleef. Maar... ik heb hem overwonnen!

Mijn gewicht bleef een tijd stabiel. En uiteindelijk werd ik zwanger van mijn eerste kindje. Ik werd zwaarder en zwaarder en kwam 30 kilo aan! Ik ben na mijn zwangerschap 10 kilo afgevallen. De rest lukte mij toen niet. Ik werd weer zwanger en kwam 20 kilo aan. Ik woog na mijn tweede bevalling 98 kilo. Dat was meer dan het dubbele van mijn anorexia. Ik was hier zo klaar mee! Ik had een verstoorde relatie met mij zelf en met voeding. Dit moest anders, ik nam een coach in handen en heb veel geleerd over zelfliefde. Ik waardeerde mij zelf veel meer en ben mij steeds bewuster van mijn ego-stemmetje geworden en hoe ik dit negatieve stemmetje in mijn hoofd kan ombuigen. Dat stemmetje is er altijd, ik ben daar heel bewust van. Ik heb mijn negatieve stemmetje een naam gegeven, ze heet Mies en ik heb een hekel aan Mies. En als Mies tegen mij zegt dat ik niet goed genoeg ben, of als zij er voor wil zorgen dat ik niet ga doen wat ik leuk vind dan geef ik haar een visuele schop. En laat ik mijn eigen stem praten. Ik voel en luister naar mij zelf. Want ik ben goed genoeg, ik mag er zijn, ik ben een goede moeder. Ik hou van mij zelf met al mijn leuke kanten, maar ook met mijn slappe buikje en mijn putjes in mn benen. Iedereen heeft zijn onzekerheden, maar niets is zo erg als jezelf haten, je zelf niet goed genoeg vinden. Want hoe jij denkt, over jezelf, over anderen of over bepaalde dingen, dat bepaald wat jij doet en hoe jij je voelt.

 

Ik werkte nog meer aan mijn mindset en ik viel af.  Dit keer op een gezonde manier. Ik hongerde mij zelf niet uit. Ik at. Ik hou van eten, lekker eten en ik hou van koken. Toch wist ik niet zo goed wat nu gezonde voeding is, wat heeft mijn lichaam nu eigenlijk echt nodig? Ik had weinig energie, altijd moe, futloos.

Ik besloot de opleiding gewichtsconsulente te volgen en leerde veel over voeding en het coachen. ik bleef mij zelf ontwikkelen, op het gebied van voeding en beweging maar ook op het gebied van zelfwaardering en zelfliefde. En deze combinatie heeft mij gebracht tot waar ik nu sta. Ik voel me fit, heb energie, ik voel me goed maar het aller belangrijkste is dat ik lachend naar mij zelf in de spiegel kan kijken, met zelfvertrouwen. Ik eet gezond, maar kan ook genieten van een etentje of een stuk chocola zonder schuldgevoel. Dit is echt anders geweest. In periodes van heel streng voor mezelf tot het hebben van eetbuien. Mezelf schuldig voelen als ik wat at, wat van mijzelf eigenlijk niet mocht en vervolgens nog meer gaan eten.... Ik ben zo blij, dat ik gewoon  kan genieten van eten, van mij zelf en mijn leven. Dat ik deze periode in mijn leven heb afgesloten en vol trots kan gaan staan, waar ik nu sta!

Ik nam de stap om voor mij zelf te beginnen. Door mijn ervaring als extreme jojo, mijn zelf haat, mijn onzekerheid, walging over mij zelf. En door al mijn hulp van buitenaf van diëtisten, psychologen en coaches, boeken en mijn opleiding sta ik waar ik nu sta. Bij mij duurde het jaren om te leren wat ik nu weet. Ik kom van een heel diep dal maar ik weet dat het echt anders kan. En ik weet dat jij je ook weer goed kan gaan voelen. Ook jij kan een goede relatie met voeding, maar vooral ook de relatie met jezelf hebben. Je zelf gelukkig voelen en genieten van een stuk taart zonder schuld gevoel.

Ik heb mijn eigen ervaringen en kennis gebundeld, zo is Healthy For Me ontstaan. Ik heb mijn eigen 12 weken programma ontwikkeld zodat jij ook jij weer kan gaan genieten. Genieten van voeding, genieten van jezelf en het leven, zonder schuldgevoel of negatieve gedachten. Of je nu wilt afvallen, wilt aankomen of op gewicht wilt blijven, ook jij kan weer een goede relatie met voeding en jezelf krijgen. En het is niet erg om daar hulp bij te vragen. Ik kon het ook niet alleen, ik schaamde me, maar ik deed het wel. Als het de moeite waard is, kost het moeite, maar wat jij er voor terug krijgt is voor de rest van jouw leven.

Wat ik je nog wil mee geven is dat beter dan jezelf, niemand voor je zal zijn. Wees lief voor jezelf, wees zuinig met je lichaam en geniet! Geniet van alles om je heen. Want als je altijd blijft doen wat je deed, krijg je wat je altijd kreeg.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.